به منظور مطالعه اثر کاربرد کلینوپتیلولیت بر مقدار نیتروژن آمونیاکی شکمبه، نیتروژن اوره ای پلاسما، خصوصیات لاشه و عملکرد گوساله های پرواری تغذیه شده با اوره، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 گروه آزمایشی در 8 تکرار انجام شد. 24 راس گوساله نر هلشتاین با متوسط وزن 275 کیلوگرم با جیره های آزمایشی شامل: 1- بدون اوره و کلینوپتیلولیت، 2- 2 درصد اوره بدون کلینوپتیلولیت، 3- 2 درصد اوره با 4 درصد کلینوپتیلولیت به مدت 110 روز تغذیه شدند. میانگین های مربوط به افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی دار (P<0.05) و ماده خشک مصرفی تفاوت غیر معنی دار (P>0.05) نشان داد. میانگین های مربوط به گروه آزمایشی 1، 2 و 3 برای افزایش وزن روزانه 1.3، 1.21 و 1.26 کیلوگرم در روز؛ برای ماده خشک مصرفی 7.64، 7.59 و 7.68 کیلوگرم در روز و برای ضریب تبدیل غذایی 5.81، 6.04 و 5.93 بود. تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایشی از نظر نیتروژن اوره ای پلاسما و نیتروژن آمونیاکی شکمبه مشاهده شد (P<0.05). به طوری که کمترین میانگین مربوط به گروه آزمایشی 1 و بیشترین به گروه آزمایشی 2 تعلق داشت. سطح مقطع ماهیچه راسته، قطر چربی روی ماهیچه راسته و وزن چربی حفره بطنی اختلاف معنی دار (P<0.05). بین گروه های آزمایشی نشان داد. وزن قطعات لاشه به جز ران، بین گروه های آزمایشی اختلاف معنی دار نشان نداد (P>005). تفاوت معنی دار بین گروه های آزمایشی از نظر درصد رطوبت و خاکستر گوشت ناحیه دنده های 11-10-9 مشاهده نشد (P>0.05)، ولی درصد چربی خام و پروتئین خام اختلاف معنی دار (P<0.05) نشان داد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که افزودن 4 درصد کلینوپتیلولیت به جیره ها حاوی 2 درصد اوره سبب کاهش مقدار نیتروژن آمونیاکی شکمبه و نیتروژن اوره ای پلاسما، بهبود جزیی خصوصیات لاشه و بهتر شدن جزیی عملکرد گوساله های هلشتاین می شود.

تاثیر نانو ذرات نقره به عنوان یک افزودنی در تغذیه جوجه های گوشتی با استفاده از 312 قطعه جوجه نر یک روزه از سویه تجاری آربوراکرز پلاس در قالب یک طرح کاملا تصادفی با شش تیمار و چهار تکرار بررسی شد. جیره های آزمایشی بر پایه ذرت سویا و با توجه به احتیاجات توصیه شدهNRC (1994)  برای سه دوره آغازین، رشد و پایانی تنظیم شدند. از محلول 2000 ppm نانو ذرات نقره به ترتیب به مقدار 400 و 800 میلی لیتر در هر تن جیره و یا هر مترمکعب آب آشامیدنی استفاده شد. دو تیمار (بدون افزودنی، حاوی فلاوومایسین (500گرم در تن) نیز به عنوان تیمارهای شاهد درنظر گرفته شدند. خوراک مصرفی و افزایش وزن جوجه ها به طور هفتگی اندازه گیری شد. وزن لاشه، چربی محوطه بطنی و اندام های گوارشی (کل دستگاه گوارش، کبد و روده های کور) در پایان دوره آزمایشی، بعد از کشتار دو قطعه جوجه از هر واحد آزمایشی اندازه گیری شد. سطوح مختلف نانو ذرات نقره در جیره و آب آشامیدنی در کل دوره پرورش، تاثیر معنی داری بر عملکرد جوجه ها نداشت ولی جوجه های که در جیره خود آنتی بیوتیک دریافت کرده بودند میزان خوراک مصرفی و افزایش وزن بهتری را نشان دادند (P<0.05). استفاده از 800 میلی لیتر نانو ذرات نقره در جیره و آب آشامیدنی، وزن نسبی کل دستگاه گوارش و کبد را افزایش و چربی احشایی را به طور معنی داری کاهش داد (P<0.05). استفاده از آنتی بیوتیک در جیره موجب کاهش وزن نسبی کل دستگاه گوارش و افزایش درصد لاشه شد (P<0.05). بقایای نانو ذرات نقره در بافت کبد و گوشت سینه جوجه های گوشتی که سطوح مختلف نانو ذرات نقره را در جیره و یا آب آشامیدنی دریافت کرده بودند، مشاهده شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که استفاده از نانو ذرات نقره به عنوان افزودنی در تغذیه طیور مناسب نیست. انجام آزمایشات بیشتر در این زمینه ضروری است.

بیست و چهار راس گوساله نر هلشتاین با میانگین وزن اولیه217±57  کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 جیره آزمایشی، جیره شاهد بدون روغن منداب و جیره های حاوی %2 و %4 روغن منداب (بر اساس ماده خشک جیره) و 8 واحد آزمایشی (تکرار) در هر جیره به مدت 120 روز تغذیه گردیدند. میزان مصرف ماده خشک به صورت روزانه و افزایش وزن گوساله ها به صورت ماهانه اندازه گیری گردید و پس از 4 ماه تغذیه انفرادی گوساله ها کشتار شده و صفات مرتبط با لاشه آنها اندازه گیری شد. وزن نهایی و میانگین افزایش وزن روزانه گوساله های تغذیه شده با جیره های مختلف تفاوت معنی داری نداشتند. ولی روغن منداب سبب کاهش معنی دار خوراک مصرفی و بهبود ضریب تبدیل غذایی گوساله ها گردید (P<0.05). به جز ضخامت چربی روی دنده 12 که در نتیجه استفاده از روغن به طور معنی داری افزایش یافت، استفاده از روغن منداب اثر معنی داری روی بازده لاشه، درصد چربی داخلی و سطح مقطع عضله راسته گوساله ها نداشت. روغن منداب سبب افزایش معنی دار درصد چربی خام و کاهش معنی دار درصد پروتئین خام و رطوبت گوشت بدون استخوان دنده های 10، 11 و 12 گردید، ولی بر میزان خاکستر آن اثر معنی داری نداشت. روغن منداب به طور معنی داری سبب افزایش درصد C18:0 و C18:1 و کاهش معنی دار C14:0 و C16:1 در گوشت بدون استخوان دنده های 10، 11 و 12 گردید، ولی اثر معنی داری روی درصد اسیدهای چرب C14:0، C17:0، C17:1، C18:2 و C18:3 نداشت. نتایج بررسی های اقتصادی بیانگر آن بود که استفاده از روغن منداب در سطح 4 درصد در ماده خشک جیره گوساله های نر پرواری قابل توصیه است.

اثر سالبوتامول بر عملکرد و ویژگی های لاشه 360 قطعه (180 قطعه نر و 180 قطعه ماده) بلدرچین ژاپنی از سن 21 تا 49 روزگی مورد مطالعه قرار گرفت. این تحقیق به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار آزمایشی (برای هر تیمار، 3 تکرار و در هر تکرار، 12 بلدرچین) انجام شد. فاکتور اول جنس (شامل دو گروه نر و ماده) و فاکتور دوم سالبوتامول (با پنج سطح 0، 1، 3، 5 و 7 میلی گرم در کیلوگرم خوراک به شکل مخلوط با جیره پایه) بود. میزان افزایش وزن در ماده ها بیشتر بود .(P<0.05) سالبوتامول به طور غیر معنی داری باعث افزایش وزن در نرها و ماده ها شد. نرها و ماده هایی که جیره دارای 7 میلی گرم سالبوتامول در کیلوگرم خوراک را دریافت کردند نسبت به گروه کنترل، به ترتیب 13 و 10 گرم افزایش وزن بیشتری را نشان دادند. مصرف خوراک در ماده ها بیشتر بود (P<0.01) و تحت تاثیر سالبوتامول قرار گرفت .(P<0.01) جیره های حاوی سالبوتامول در مقایسه با گروه کنترل، خوراک مصرفی را در نرها افزایش داد.(P<0.01)  ضریب تبدیل غذایی در نرها بیشتر بود .(P<0.05) جیره های حاوی سالبوتامول نسبت به گروه کنترل، ضریب تبدیل خوراک را به طور غیر معنی داری بهبود بخشید. ضریب تبدیل خوراک در نرها و ماده ها با افزایش سالبوتامول در جیره، بهبود یافت. جنسیت وزن سینه، وزن ران، وزن نسبی ران و وزن کبد را تحت تاثیر قرار داد .(P<0.01) وزن سینه، وزن ران، وزن کبد در ماده ها به طور معنی داری بیشتر بود ولی وزن نسبی ران در ماده ها به طور معنی داری کمتر بود. سالبوتامول به طور معنی داری، وزن سینه و وزن نسبی سینه را افزایش داد. جنس، سالبوتامول و اثرات متقابل آن ها، تاثیر چندانی بر وزن چربی شکمی نداشت .(P>0.05) جنس، سالبوتامول و اثرات متقابل آن ها بر درصد ترکیبات شیمیایی گوشت سینه تاثیر معنی داری نداشت. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از سالبوتامول باعث بهبود عملکرد رشد و خصوصیات لاشه بلدرچین های ژاپنی گردید و این بهبود بیشتر در ماده هایی که جیره دارای 7 میلی گرم سالبوتامول در کیلوگرم خوراک را دریافت کردند مشاهده گردید.

هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر سطوح مختلف مکمل اسید بنزوئیک بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی بود. به همین منظور، 120 قطعه جوجه یک روزه سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 3 تکرار و 10 مشاهده به مدت 42 روز پرورش داده شد. تیمارهای غذایی شامل سطوح 0، 0.25، 0.50 و 1 درصد اسید بنزوئیک بود. صفات عملکردی مورد نظر شامل متوسط افزایش وزن، متوسط مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی بودند. افزودن اسید بنزوئیک به جیره غذایی موجب کاهش معنی دار (P<0.05) مصرف خوراک جوجه های گوشتی شد، به طوری که بیشترین میزان مصرف خوراک در تیمار شاهد مشاهده شد. از لحاظ متوسط افزایش وزن بدن بین تیمار شاهد و تیمار های 0.25 و 0.5 درصد اسید بنزوئیک تفاوت معنی داری (0.05<P) مشاهده نشد. مکمل نمودن سطح 1 درصد اسید بنزوئیک در جیره غذایی موجب کاهش معنی دار (P<0.05) افزایش وزن بدن شد. استفاده از سطح 0.5 و 0.25 درصد اسید بنزوئیک در جیره جوجه های گوشتی موجب کاهش معنی دار (P<0.05) ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با گروه شاهد شد. همچنین افزودن اسید بنزوئیک به جیره موجب کاهش معنی دار نسبت وزن سینه به وزن لاشه در تیمار 0.5 درصد شد (P<0.05)، اما نسبت وزن ران به وزن لاشه به طور معنی داری (P<0.05) در تیمار حاوی 0.5 درصد اسید بنزوئیک نسبت به گروه شاهد افزایش داشت. با توجه به نتایج، می توان دریافت که استفاده از مکمل اسید بنزوئیک در جیره غذایی جوجه های گوشتی تا سطح 0.5 درصد امکان پذیر بوده، بدون اینکه اثرات نامطلوبی بر صفات عملکردی و خصوصیات لاشه داشته باشد.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات چهار سطح مکمل غذایی ال- کارنیتین بر عملکرد، خصوصیات لاشه و ترکیب بدن جوجه های گوشتی انجام شد. 320 قطعه جوجه یکروزه گوشتی هوبارد ( نر و ماده) دریافت و بر بستر (پن) تحت شرایط مطلوب رشد تا 42 روزه گی پرورش یافتند. جوجه های گوشتی به محض ورود در پن های آزمایشی تحت طرح کاملا تصادفی توزیع شدند ( 4 پن به ازای هر تیمار، 20 جوجه در هر پن). سطوح ال- کارنیتین مورد استفاده در این آزمایش شامل 400, 200, 0 و 600 میلی گرم مکمل غذایی ال- کارنیتین به ازای یک کیلوگرم خوراک مصرفی بود. ال- کارنیتین هیچ اثر معنی داری بر خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی نداشت (P>%5). ولیکن موجب بهبود جزیی افزایش وزن و تلفات گردید. سطوح مختلف ال کارنتین تاثیر معنی داری بر کیفیت لاشه (چربی بطنی) و اجزای ساختاری تشکیل دهنده لاشه (سینه و ران) ان نداشت (P>%5). همچنین کیفیت شیمیایی لاشه (ماده خشک، پروتئین و چربی لاشه نیز تحت تاثیر سطوح مختلف ال- کارنتین قرار نگرفت (P>%5).

عصاره مالت، دارای فعالیت آنتی اکسیدانی در شرایط برون تنی و درون تنی می باشد. به منظور بررسی اثر عصاره مالت جو بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی، 180 قطعه جوجه یک روزه گوشتی خریداری و به طور تصادفی به 4 گروه مساوی و هر گروه به 3 زیر گروه 15 قطعه ای تقسیم شدند. جوجه های گروه A، B و C به ترتیب عصاره مالت جو را به-میزان 0/2، 0/3 و 0/5 درصد به صورت روزانه در آب آشامیدنی و در کل دوره پرورش به-مدت 42 روز دریافت نمودند. جوجه های گروه D به عنوان گروه شاهد، عصاره مالت جو را دریافت نکردند. در 21 روزگی و در پایان دوره، میزان خوراک مصرف شده، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی برای هر گروه محاسبه گردید. به منظور تعیین خصوصیات لاشه، در پایان دوره 2 قطعه از هر تکرار کشتار گردید. این مطالعه نشان داد افزودن عصاره مالت در آب مصرفی بر ضریب تبدیل غذایی، درصد لاشه، چربی احشایی، وزن چینه دان، سنگدان، پانکراس، کبد و قلب در مقایسه با گروه شاهد تأثیری ندشت.